WINIEN CZY MA? https://winienczyma.bn.org.pl Blog Biura Finansowo-Księgowego BN o finansach i rachunkowości instytucji kultury Mon, 18 Mar 2024 07:18:05 +0000 pl-PL hourly 1 Co grozi podatnikowi za błędy w JPK_V7M lub JPK_V7K? https://winienczyma.bn.org.pl/co-grozi-podatnikowi-za-bledy-w-jpk_v7m-lub-jpk_v7k/ https://winienczyma.bn.org.pl/co-grozi-podatnikowi-za-bledy-w-jpk_v7m-lub-jpk_v7k/#respond Mon, 18 Mar 2024 07:18:05 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5799 Gazeta PodatkowaPliki JPK_V7M/JPK_V7K łączą w jednym dokumencie ewidencję VAT oraz deklarację VAT. Za każdy błąd w części ewidencyjnej uniemożliwiający przeprowadzenie weryfikacji prawidłowości transakcji grozi podatnikowi kara 500 zł. Konsekwencją podania nieprawdziwych danych w deklaracji lub przesłania nierzetelnej ewidencji może być odpowiedzialność karna skarbowa. Sposobem na uniknięcie sankcji jest korekta pliku.

Kara 500 zł

JPK_V7M składają podatnicy rozliczający VAT miesięcznie. Plik obejmuje część ewidencyjną i deklaracyjną za określony miesiąc. JPK_V7K przekazują co miesiąc podatnicy rozliczający VAT kwartalnie, z tym że pliki za dwa pierwsze miesiące kwartału zawierają wyłącznie część ewidencyjną za dany miesiąc, a plik za ostatni miesiąc kwartału – część ewidencyjną za ten miesiąc i deklaracyjną za wszystkie miesiące kwartału.

Forma i zakres informacji przekazywanych w ramach tych plików ma umożliwić efektywną (i w zasadzie zautomatyzowaną) analizę danych o transakcjach i kontrahentach ukierunkowaną na wykrywanie nadużyć podatkowych. Pliki przesyłane przez podatników muszą więc być rzetelnie sporządzone. Do zachowania należytej staranności przy wypełnianiu części ewidencyjnej mają mobilizować kary pieniężne nakładane w razie niepoprawienia błędów. Precyzuje to art. 109 ust. 3e-3k ustawy o VAT. Podatnik ma obowiązek przesłać korektę ewidencji VAT w terminie 14 dni od dnia: stwierdzenia, że ewidencja zawiera błędy lub dane niezgodne ze stanem faktycznym, lub zmiany danych zawartych w ewidencji. Jeżeli natomiast urząd skarbowy wykryje błędy uniemożliwiające przeprowadzenie weryfikacji prawidłowości transakcji, wzywa podatnika do ich skorygowania. Podatnik ma 14 dni na przesłanie ewidencji poprawionej w zakresie błędów wskazanych w wezwaniu lub złożenie wyjaśnień wykazujących brak uchybień. Jeżeli w tym terminie podatnik nie prześle skorygowanej ewidencji lub nie złoży wyjaśnień albo w swoich wyjaśnieniach nie wykaże, że ewidencja nie zawiera błędów określonych w wezwaniu, naczelnik urzędu skarbowego może nałożyć na niego karę pieniężną w wysokości 500 zł za każdy błąd podany w wezwaniu.

Kara pieniężna nakładana jest formie decyzji. Podlega wpłacie w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji.


Kara pieniężna nie jest nakładana na osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, która za ten sam czyn ponosi odpowiedzialność karną skarbową.

Sankcje karne

Konsekwencją złożenia deklaracji lub ewidencji z błędami może być odpowiedzialność karna skarbowa.

Kara grozi za oszustwa podatkowe, czyli celowe podanie w deklaracji nieprawdy lub zatajenie prawdy, przez co podatek zostaje narażony na uszczuplenie (art. 56 Kodeksu karnego skarbowego). Sankcje przewidziane są także za wyłudzenie zwrotu podatku wynikające z wprowadzenia organu podatkowego w błąd poprzez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy (art. 76 Kodeksu karnego skarbowego). Odpowiedzialność karna skarbowa wiąże się także z przesłaniem nierzetelnej lub wadliwej ewidencji (art. 61a Kodeksu karnego skarbowego). Przesłanie nierzetelnej ewidencji, tj. niezgodnej ze stanem rzeczywistym, może być uznane za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe. Kwalifikacja zależy przede wszystkim od skali uchybień. Złożenie wadliwej ewidencji, tj. sporządzonej niezgodnie z przepisami prawa (wymogami formalnymi), jest wykroczeniem skarbowym.

Sankcje karne skarbowe są wymierzane konkretnej osobie (fizycznej). Za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe odpowiada ten, kto je popełnił (z zastrzeżeniem odpowiedzialności posiłkowej). Za uchybienia firmy – indywidualnego przedsiębiorcy, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej – odpowiedzialność karną skarbową jak sprawca ponosi osoba, która zajmuje się jej sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi. Kompetencje w tym zakresie mogą wynikać z przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania określonych czynności. Sprawcy musi być jednak przypisana wina umyślna. O winie umyślnej mówi się wtedy, gdy sprawca ma zamiar dokonania czynu zabronionego, tj. chce go popełnić albo przewiduje możliwość jego popełnienia i godzi się na to.

Korekta pliku

Sposobem na uniknięcie odpowiedzialności karnej skarbowej za błędy w deklaracji lub ewidencji jest dokonanie korekty. Przewiduje to art. 16a Kodeksu karnego skarbowego.

Karze za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe nie podlega sprawca czynu zabronionego dotyczącego złożenia deklaracji lub przesłania księgi (ewidencji), jeżeli po jego popełnieniu została złożona organowi podatkowemu prawnie skuteczna korekta deklaracji lub księgi dotycząca obowiązku, którego nieprawidłowe wykonanie stanowi ten czyn zabroniony. Jeśli w związku z czynem zabronionym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, warunkiem bezkarności jest uiszczenie tej należności. Wpłaty należy dokonać niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie wyznaczonym przez finansowy organ postępowania przygotowawczego. Spełnienie opisanych wymogów zapewnia sprawcy bezkarność bez konieczności składania „czynnego żalu”, tj. zawiadomienia stanowiącego przyznanie się do popełnienia deliktu skarbowego, ujawniającego istotne okoliczności dokonanego czynu zabronionego.

Należy pamiętać o wyjątku. Odpowiedzialności karnej skarbowej nie uniknie się, jeżeli przed złożeniem korekty deklaracji lub księgi wszczęto postępowanie przygotowawcze o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe lub ujawniono w toku toczącego się postępowania przygotowawczego to przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe.

Kary za uchybienia popełnione w 2024 r. w związku z JPK_V7M lub JPK_V7K
Czyn zabroniony Kwalifikacja czynu Kara (1.01-30.06.2024 r.) Kara (1.07-31.12.2024 r.)
podanie w deklaracji nieprawdy lub zatajenie prawdy, skutkujące narażeniem podatku na uszczuplenie przestępstwo skarbowe
(art. 56 § 1 K.k.s.)
grzywna od 1.414 zł do 40.723.200 zł
albo pozbawienie wolności do 5 lat, albo obie te kary łącznie
grzywna od 1.433,30 zł do 41.279.040 zł
albo pozbawienie wolności do 5 lat, albo obie te kary łącznie
wykroczenie skarbowe
(art. 56 § 3 K.k.s.)
grzywna od 424,20 zł do 84.840 zł grzywna od 430 zł do 86.000 zł
wyłudzenie zwrotu podatku przestępstwo skarbowe
(art. 76 § 1 K.k.s.)
grzywna od 1.414 zł do 40.723.200 zł
albo pozbawienie wolności do 5 lat, albo obie te kary łącznie
grzywna od 1.433,30 zł do 41.279.040 zł
albo pozbawienie wolności do 5 lat, albo obie te kary łącznie
wykroczenie skarbowe
(art. 76 § 3 K.k.s.)
grzywna od 424,20 zł do 84.840 zł grzywna od 430 zł do 86.000 zł
przesłanie organowi podatkowemu nierzetelnej ewidencji przestępstwo skarbowe
(art. 61a § 1 K.k.s.)
grzywna od 1.414 zł do 13.574.400 zł grzywna od 1.433,30 zł do 13.759.680 zł
wykroczenie skarbowe
(art. 61a § 2 K.k.s.)
grzywna od 424,20 zł do 84.840 zł grzywna od 430 zł do 86.000 zł
przesłanie organowi podatkowemu wadliwej ewidencji wykroczenie skarbowe
(art. 61a § 3 K.k.s.)
grzywna od 424,20 zł do 84.840 zł grzywna od 430 zł do 86.000 zł

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 10.09.1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2023 r. poz. 654 ze zm.)

Ustawa z dnia 11.03.2004 r. o VAT (Dz. U. z 2024 r. poz. 361)

autor: Małgorzata Żujewska
Gazeta Podatkowa nr 23 (2106) z dnia 2024-03-18

Sposoby weryfikacji przez urząd skarbowy rozliczeń podatników. Wszystko na ten temat w poradniku na GOFIN.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/co-grozi-podatnikowi-za-bledy-w-jpk_v7m-lub-jpk_v7k/feed/ 0
Skutki nieterminowego sporządzenia rocznego sprawozdania finansowego https://winienczyma.bn.org.pl/skutki-nieterminowego-sporzadzenia-rocznego-sprawozdania-finansowego/ https://winienczyma.bn.org.pl/skutki-nieterminowego-sporzadzenia-rocznego-sprawozdania-finansowego/#respond Thu, 14 Mar 2024 07:37:17 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5797 Gazeta PodatkowaDnia 31 marca br. upłynie termin na sporządzenie rocznych sprawozdań finansowych jednostek, których rok obrotowy zakończył się 31 grudnia 2023 r. Dlaczego tak ważne jest terminowe sporządzenie rocznego sprawozdania oraz jakie są zagrożenia związane z niewywiązaniem się w terminie z tego obowiązku?

Kto odpowiada za terminowość sprawozdania?

W myśl art. 52 ust. 1 ustawy o rachunkowości kierownik jednostki zapewnia sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego i przedstawia je właściwym organom, zgodnie z obowiązującymi jednostkę przepisami prawa, postanowieniami statutu lub umowy. Przepis ten w jasny sposób wskazuje osoby, na których ciąży obowiązek zapewnienia, by sprawozdanie finansowe zostało sporządzone na czas – jest to kierownictwo jednostki (np. zarząd w spółce z o.o., prowadzący sprawy spółki wspólnicy w spółkach jawnych, przedsiębiorca w odniesieniu do swojej własnej działalności). W praktyce oznacza to, że powinny one:

  • zapewnić dostęp służbom finansowo-księgowym do wszelkich danych i zasobów technicznych niezbędnych do sporządzenia kompletnego sprawozdania finansowego we właściwej formie,
  • nadzorować proces przygotowania i podpisania sprawozdania w wymaganym terminie.

Termin sporządzenia rocznego sprawozdania finansowego na dzień 31 grudnia 2023 r. przypada 31 marca 2024 r. Do tego dnia sprawozdanie finansowe musi być sporządzone. Nie oznacza to jednak, że później nie wystąpi obowiązek jego powtórnego sporządzenia. Występują sytuacje, gdzie już sporządzone, ale jeszcze niezatwierdzone sprawozdanie finansowe wymaga zmiany – np. wskutek wystąpienia pewnych zdarzeń po dniu bilansowym wymagających ujawnienia czy w następstwie uwzględnienia korekt sugerowanych podczas badania przez biegłego rewidenta. Wówczas sporządzone na nowo sprawozdanie za 2023 r. będzie mogło być datowane na dzień późniejszy niż 31 marca 2024 r. Nie oznacza to bynajmniej, że kierownik jednostki nie wywiązał się z obowiązku zapewnienia sporządzenia sprawozdania w terminie – dla celów dowodowych należy zachować pierwotną wersję sprawozdania finansowego.

Co powoduje niedotrzymanie terminu?

Dopuszczenie wbrew przepisom ustawy o rachunkowości do niesporządzenia sprawozdania finansowego (a także m.in. sprawozdania z działalności) jest spenalizowane w art. 77 pkt 2 ustawy o rachunkowości i podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym karom łącznie.

Kwestie karnoprawne związane ze sporządzeniem sprawozdania finansowego z niezachowaniem ustawowego terminu z reguły są podnoszone w kontekście procedowania innych spraw karnych czy karnych skarbowych, kiedy to opóźnienie w sporządzeniu sprawozdania wychodzi niejako „przy okazji”. Jednakże w interesie osób odpowiedzialnych za sprawozdawczość, a także w interesie samej jednostki i szeroko pojętego otoczenia gospodarczego jest, by sprawozdania przygotowywać na czas. Nieterminowe przygotowanie sprawozdania może mieć bowiem szereg innych konsekwencji.

Termin sporządzenia, a w konsekwencji możliwość zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego wpływa wprost na moment, w którym wspólnicy będą mogli pobrać dywidendę. Brak sprawozdania może także opóźniać procedury pozyskiwania np. kredytów czy leasingów. Są sytuacje, kiedy np. w umowie kredytowej z bankiem zapisany jest termin przekazania sprawozdania finansowego, który – jeśli nie zostanie dotrzymany – będzie przez bank uznany za powód do podwyższenia oprocentowania z uwagi na wzrost ryzyka. Wreszcie jednostki, których roczne sprawozdania mają podlegać badaniu, powinny mieć ten proces na uwadze, gdyż aby biegły rewident mógł zacząć badać sprawozdanie, musi ono istnieć. Opóźnienie w jego sporządzeniu wpłynie wprost na termin audytu, wydania opinii i możliwości zatwierdzenia i podziału wyniku.

Warto też zauważyć, że sporządzanie rocznego sprawozdania finansowego za dany rok w pośpiechu, „na ostatnią chwilę” albo już nawet po wymaganym terminie, tuż przed końcem czerwca następnego roku (a więc ostatecznym terminem na jego zatwierdzenie), gdy pewne okoliczności go dotyczące zacierają się w pamięci, może powodować obniżenie jakości takiego sprawozdania. Osobie sporządzającej mogą umknąć ważne kwestie wymagające ujawnienia, co przy niedostatecznym nadzorze ze strony kierownictwa jednostki może prowadzić do pojawienia się w sprawozdaniu istotnych zniekształceń. A trzeba mieć na uwadze, że sporządzenie sprawozdania nierzetelnego i posłużenie się nim jest z punktu widzenia szkodliwości takiego czynu sprawą poważną choćby dla osób czy jednostek, które na podstawie takiego sprawozdania podjęłyby niekorzystne dla siebie decyzje gospodarcze.

Przyczyny i przeciwdziałanie opóźnieniom

Najczęściej występujące przyczyny nieterminowego sporządzania rocznych sprawozdań finansowych to:

  • długotrwała absencja głównej księgowej – należy rozważyć zastępstwo (np. umowę zlecenia, umowę o pracę na zastępstwo, wynajęcie biura rachunkowego); zapewnienie terminowego sporządzenia sprawozdania to obowiązek kierownictwa i zasłanianie się nieobecnością osoby sprawującej bezpośrednią obsługę księgową może być argumentem niewystarczającym dla uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności,
  • zmiany kadrowe w „okresie bilansowym” – o ile to możliwe i zasadne, należy postarać się, by sprawozdanie finansowe sporządziła osoba, która prowadziła księgi za zamykany rok; gdy nie jest to możliwe, trzeba zadbać o sprawne przejęcie spraw przez nowo zaangażowaną obsługę księgową,
  • niewydolność organizacyjna działu finansowo-księgowego lub biura rachunkowego, któremu powierzono obsługę – być może problem leży w organizacji pracy lub niedoborze kadrowym,
  • awarie techniczne, brak dostępu do danych – wymaga to interwencji informatycznych, przy czym należy starać się bezwzględnie odzyskać dane,
  • nieterminowe dostarczanie dokumentów do biura rachunkowego przez klienta lub niekompletność zbiorów – wymaga to „rozmowy dyscyplinującej” z klientem, w skrajnych przypadkach – rozwiązania umowy.

autor: Piotr Żak
Gazeta Podatkowa nr 22 (2105) z dnia 2024-03-14

GOFIN poleca praktyczny serwis internetowy www.VademecumKadrowego.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/skutki-nieterminowego-sporzadzenia-rocznego-sprawozdania-finansowego/feed/ 0
Podpisanie sprawozdania finansowego za 2023 r. https://winienczyma.bn.org.pl/podpisanie-sprawozdania-finansowego-za-2023-r/ https://winienczyma.bn.org.pl/podpisanie-sprawozdania-finansowego-za-2023-r/#respond Mon, 11 Mar 2024 08:04:54 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5794 Gazeta PodatkowaW terminie do 31 marca 2024 r. należy podpisać sprawozdanie finansowe za 2023 r. lub – w przypadku gdy któraś z osób zobowiązanych do podpisania tego sprawozdania nie zechce tego zrobić – dołączyć do niego odmowy podpisania sprawozdania. Jak prawidłowo podpisać sprawozdanie, z uwzględnieniem ułatwień dla członków zarządu, oraz złożyć odmowy podpisu?

Termin podpisania

Zgodnie z art. 52 ust. 1 ustawy o rachunkowości (Dz. U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.) kierownik jednostki zapewnia sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego. W odniesieniu do sprawozdania finansowego sporządzanego na koniec roku obrotowego przypadającego 31 grudnia 2023 r. termin na ostateczne zakończenie prac z tym związanych to 31 marca 2024 r. Zakończenie prac wieńczy podpisanie sprawozdania, więc do 31 marca 2024 r. sprawozdanie takie musi być podpisane przez wszystkie osoby do tego zobowiązane (przy czym daty składania poszczególnych podpisów mogą być różne). Jak wynika z art. 52 ust. 2b ustawy o rachunkowości, zobowiązani do podpisania sprawozdania finansowego są kierownik jednostki (por. art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy o rachunkowości) oraz osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych (por. art. 4 ust. 5 tej ustawy). Sprawozdanie finansowe opatruje się kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym (art. 45 ust. 1f ustawy o rachunkowości). Podpisanie sprawozdania finansowego stanowi potwierdzenie, że spełnia ono wymagania przewidziane w ustawie o rachunkowości (art. 52 ust. 2a ustawy).

W tym roku termin sporządzenia, a więc i podpisania sprawozdania finansowego przypada w niedzielę, a więc w dzień wolny od pracy. Gdy jednostka nie pracuje w dniach 30-31 marca 2024 r., sprawozdanie finansowe trzeba podpisać najpóźniej w piątek 29 marca 2024 r.

W poprzednich latach terminy wskazane w ustawie o rachunkowości dotyczące rocznych sprawozdań finansowych były przesuwane. Jednak już sprawozdanie finansowe za 2022 r. należało sporządzić w normalnym ustawowym terminie. Także w odniesieniu do sprawozdania finansowego za 2023 r. nie planuje się przesunięć terminów, co potwierdza odpowiedź Ministerstwa Finansów z dnia 22 lutego 2024 r. na pytanie dziennikarzy zamieszczona na stronie internetowej resortu: eureka.mf.gov.pl (ID 579324).

Warto zauważyć, że w samym pliku XML sprawozdania finansowego istnieje pole do wskazania daty jego sporządzenia, wskazuje się ją także we wniosku o przyjęcie dokumentów finansowych do RDF. Zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi na stronie internetowej Ministerstwa Finansów data ta powinna być traktowana jako oświadczenie wiedzy potwierdzające występowanie określonego stanu majątkowego i finansowego na konkretny dzień bilansowy, według wiedzy na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego. Stąd jest to data, w jakiej jednostka, tj. w praktyce najczęściej osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych, ujęła zdarzenia mające wpływ na kształt sprawozdania, znane jednostce w tej właśnie dacie. Natomiast sprawozdanie finansowe jest kompletne i skutecznie sporządzone, gdy zostanie podpisane przez wszystkie osoby, które powinny je podpisać. Zatem za datę faktycznego sporządzenia sprawozdania finansowego pod kątem formalnoprawnym należy uznać datę złożenia pod nim ostatniego wymaganego podpisu.

Odnośnie daty sporządzenia sprawozdania należy jeszcze wskazać, że istnieją sytuacje, w których po terminowym sporządzeniu rocznego sprawozdania finansowego, a przed jego zatwierdzeniem wystąpią okoliczności, w których sprawozdanie to wymaga korekty. Jest tak np. w sytuacji wykrycia istotnych błędów w pierwotnie sporządzonym sprawozdaniu. Wtedy, zgodnie z art. 54 ust. 1 ustawy o rachunkowości, jednostka powinna otworzyć wstępnie zamknięte księgi rachunkowe i wprowadzić korektę błędu lub odpowiednio zmienić informację dodatkową (gdy są to zdarzenia niewpływające na stan wynikający z ksiąg) i sporządzić nowe sprawozdanie finansowe oraz zaopatrzyć we wszystkie niezbędne podpisy. Data sporządzenia (i podpisania) kolejnej wersji sprawozdania może wtedy przypadać po ostatecznym terminie określonym na jego sporządzenie, czyli w odniesieniu do sprawozdania za 2023 r. – po 31 marca 2024 r., i będzie to prawidłowa sytuacja, dopuszczona przepisami ustawy o rachunkowości. Wersję pierwotną sprawozdania, sporządzoną w ustawowym terminie, należy wówczas przechowywać dla celów dowodowych wraz z ostateczną wersją.

Gdy podpisują wszyscy

W klasycznej sytuacji sprawozdanie finansowe podpisać powinni kierownik jednostki – jeśli kierownictwo jednostki jest organem wieloosobowym, to wszyscy członkowie tego organu – oraz osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych. Przy czym do podpisania sprawozdania finansowego zobowiązane są osoby pełniące te funkcje na faktyczny dzień sporządzenia (podpisania) sprawozdania.

Ustawa o rachunkowości dopuszcza pewne ułatwienia w podpisywaniu sprawozdań finansowych. Dotyczą one wyłącznie kierownictwa jednostki będącego organem wieloosobowym – nie mają zastosowania do osoby, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych ani do jednoosobowego kierownika jednostki. Zgodnie z art. 52 ust. 2b ustawy o rachunkowości, jeżeli jednostką kieruje organ wieloosobowy, sprawozdanie finansowe może podpisać co najmniej jedna osoba wchodząca w skład tego organu po złożeniu przez pozostałe osoby wchodzące w skład tego organu oświadczeń, że sprawozdanie finansowe spełnia wymagania przewidziane w ustawie o rachunkowości. Ważne jest tu zachowanie chronologii dat – najpierw trzeba uzyskać oświadczenia, a potem osoby wchodzące w skład wieloosobowego kierownictwa jednostki, które podpisują sprawozdanie, powinny je podpisać, co wynika z odpowiedzi zamieszczonej przez Ministerstwo Finansów na stronie internetowej resortu www.gov.pl/web/finanse/pytania-i-odpowiedzi-rachunkowosc.

Oświadczenia, że sprawozdanie finansowe spełnia wymagania przewidziane w ustawie, są dołączane do sprawozdania finansowego. W ich treści wskazuje się sprawozdanie finansowe, którego te dokumenty dotyczą, w szczególności przez podanie daty i godziny podpisania sprawozdania finansowego przez osobę, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych. Oświadczenia sporządza się w postaci elektronicznej oraz opatruje kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym albo sporządza się w postaci papierowej oraz opatruje własnoręcznym podpisem. Przy czym w tym drugim przypadku jedna z osób wchodzących w skład kierownictwa jednostki, podpisująca sprawozdanie finansowe, zapewnia sporządzenie ich elektronicznych kopii. Tak stanowi art. 52 ust. 2c-2e ustawy o rachunkowości.

Gdy występuje odmowa

Zarówno kierownik jednostki (gdy jest to organ wieloosobowy, to każdy z jego członków), jak i osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych, mogą odmówić podpisu pod sprawozdaniem finansowym. Zdarzyć się to może np. w sytuacji przejęcia stanowiska w trakcie roku i niepewności co do prawidłowości sprawozdania. W takiej sytuacji sporządzana jest odmowa podpisu sprawozdania finansowego lub odmowa złożenia oświadczenia w przypadku wskazanym w art. 52 ust. 2b ustawy o rachunkowości.

Do odmowy podpisu i odmowy złożenia oświadczenia odpowiednie zastosowanie ma wcześniej wspomniany art. 52 ust. 2c-2e ustawy o rachunkowości. Przy czym, jeśli osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg, składa odmowę podpisania sprawozdania finansowego, w treści odmowy trzeba wskazać inne jednoznaczne i niebudzące wątpliwości kryteria umożliwiające powiązanie sprawozdania i sporządzanego dokumentu. Tak wynika z odpowiedzi Ministerstwa Finansów z dnia 28 stycznia 2022 r. na pytanie naszego Wydawnictwa w tej sprawie.

autor: Dorota Przybyszewska
Gazeta Podatkowa nr 21 (2104) z dnia 2024-03-11

Sposoby weryfikacji przez urząd skarbowy rozliczeń podatników. Wszystko na ten temat w poradniku na GOFIN.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/podpisanie-sprawozdania-finansowego-za-2023-r/feed/ 0
Przewłaszczenie na zabezpieczenie wierzytelności https://winienczyma.bn.org.pl/przewlaszczenie-na-zabezpieczenie-wierzytelnosci/ https://winienczyma.bn.org.pl/przewlaszczenie-na-zabezpieczenie-wierzytelnosci/#respond Thu, 07 Mar 2024 07:32:26 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5791 Gazeta PodatkowaPrzewłaszczenie stanowi formę zabezpieczenia spłaty wierzytelności, zwłaszcza pochodzących z umów kredytu lub pożyczki. Przedmiotem przewłaszczenia mogą być nieruchomości, rzeczy ruchome, prawa majątkowe, papiery wartościowe. Przewłaszczenie na zabezpieczenie wywołuje specyficzne skutki na gruncie podatku dochodowego.

Istota umowy przewłaszczenia

Przewłaszczenie jest umownym stosunkiem prawnym, który nie został zdefiniowany ani w przepisach prawa cywilnego, ani w ustawach podatkowych. Wzmiankę o takiej formie zabezpieczenia (odnoszącej się do rzeczy ruchomych oraz papierów wartościowych) zawiera jedynie art. 101 Prawa bankowego (Dz. U. z 2023 r. poz. 2488). Omawiany instrument jest jednak powszechnie stosowany, co stanowi konsekwencję swobody kontraktowania, zapisanej w art. 3531 K.c. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).

Istotne cechy przewłaszczenia można zidentyfikować, kierując się stanowiskiem judykatury. Wynika z niego, że przeniesienie własności rzeczy w ramach przewłaszczenia nie jest dokonywane w celu trwałego zbycia, lecz jedynie dla zabezpieczenia wykonania zobowiązania przez dłużnika. Intencja ta – pod względem skutków podatkowych – uniemożliwia zrównanie przewłaszczenia ze sprzedażą. Wierzyciel nie przejmuje bowiem rzeczy tytułem spłaty zadłużenia. Może on jedynie – w razie niespłacenia długu – zaspokoić z niej swoją wierzytelność.

Należy dodać, że do tego momentu przedmiot przewłaszczenia pozostaje we władaniu dłużnika.

Spłata długu powoduje, że rzecz przewłaszczona wraca do dłużnika „automatycznie”, gdy umowa oparta jest na warunku rozwiązującym albo poprzez spełnienie przez wierzyciela zobowiązania do zwrotnego przeniesienia własności (warunek zawieszający).

Przewłaszczenie pomiędzy przedsiębiorcami

Zawarcie umowy przewłaszczenia składników majątku firmowego w celu zabezpieczenia wierzytelności związanych z działalnością gospodarczą jest czynnością neutralną na gruncie podatku dochodowego, zarówno po stronie dłużnika, jak i wierzyciela.

Jeżeli przewłaszczony przedmiot ma status środka trwałego, to jego pozostawienie w rękach dłużnika umożliwia mu dokonywanie odpisów amortyzacyjnych na ogólnych zasadach. Stanowi o tym art. 22f ust. 5 ustawy o pdof (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) oraz art. 16f ust. 4 ustawy o pdop (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm.).

Jak wynika z art. 14 ust. 3 pkt 8 ustawy o pdof oraz art. 12 ust. 4 pkt 13 ustawy o pdop, u podatników będących przedsiębiorcami przychód z odpłatnego zbycia pojawia się dopiero w momencie ostatecznego przeniesienia na wierzyciela własności przedmiotu przewłaszczenia, co następuje, gdy dłużnik nie wykona ciążącego na nim obowiązku. Wymienione przepisy mają w równym stopniu zastosowanie do przewłaszczenia pod warunkiem rozwiązującym, jak i pod warunkiem zawieszającym.

Jeśli zatem przedsiębiorca nie spłaci zobowiązania, to ostatecznie utraci władztwo nad przewłaszczonym składnikiem majątku przedsiębiorstwa, a wraz z tym zdarzeniem osiągnie przychód z działalności gospodarczej. W takim przypadku powinien on ustalić wysokość dochodu z odpłatnego zbycia składnika majątkowego, kierując się treścią art. 24 ust. 2 pkt 1 zd. 2 ustawy o pdof albo art. 14 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop.

Okoliczność definitywnego przejęcia przedmiotu przewłaszczenia nie będzie się wiązać ze skutkami podatkowymi po stronie wierzyciela, gdyż dochodzi jedynie do zaspokojenia wierzytelności, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny. Nie ma przy tym znaczenia, czy zaspokojenie wierzyciela nastąpi poprzez zbycie składnika majątkowego, oddanie go osobie trzeciej do odpłatnego korzystania, czy zatrzymanie – potwierdza to Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 20 października 2022 r., nr 0115-KDIT3.4011.574.2022.2.PS. Warunkiem braku przychodu u wierzyciela jest jednak rozliczenie się z dłużnikiem z ewentualnej nadwyżki kwoty (wartości) uzyskanej przy zastosowaniu któregoś ze sposobów zaspokojenia wierzytelności nad wartością pokrytego długu.

Przewłaszczenie nieruchomości prywatnych

Osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej często zabezpieczają zaciągnięte kredyty lub pożyczki, przewłaszczając nieruchomości. W związku z tym, że prawo cywilne formułuje zakaz przenoszenia własności nieruchomości pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu, wierzyciel uzyskuje własność bezwarunkowo, stając się powiernikiem dłużnika co do jego nieruchomości. Spłata długu nie stanowi w tym przypadku warunku, lecz przesłankę, na podstawie której dłużnik jest uprawniony do żądania od wierzyciela spełnienia obowiązku powrotnego przeniesienia własności nieruchomości.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o pdof, osobnym źródłem przychodu jest odpłatne zbycie m.in. nieruchomości, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Jednocześnie przepisu tego nie stosuje się do odpłatnego zbycia na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu – do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy (art. 10 ust. 2 pkt 1 ustawy o pdof). Literalna wykładnia tego przepisu byłaby bardzo niekorzystna dla dłużników w przypadku zwrotnego przeniesienia nieruchomości, będącego następstwem spłaty długu, jednak fiskus jest zdania, że powrót przedmiotu przewłaszczenia nie kreuje przychodu po stronie dłużnika (por. interpretację indywidualną Dyrektora KIS z dnia 24 stycznia 2019 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.37.2019.1.MZ).

Jeżeli dłużnik nie wykona zobowiązania i tym samym definitywnie utraci nieruchomość, to na jego korzyść, pomagając w uniknięciu podatku, będzie działał przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o pdof. Warunkiem jest jednak upływ 5-letniego okresu od nabycia lub wybudowania nieruchomości (por. interpretację indywidualną Dyrektora KIS z dnia 10 listopada 2023 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.650.2023.2.KP).

Jeśli przesłanka ta nie zostanie spełniona, podstawą do obliczenia 19% zryczałtowanego podatku z tytułu zbycia nieruchomości będzie dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i ust. 6d ustawy o pdof (art. 30e ustawy o pdof).

autor: Małgorzata Marek
Gazeta Podatkowa nr 20 (2103) z dnia 2024-03-07

GOFIN poleca praktyczny serwis internetowy www.PoradyPodatkowe.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/przewlaszczenie-na-zabezpieczenie-wierzytelnosci/feed/ 0
Egzekwowanie zaległości podatkowych od 25 marca 2024 r. https://winienczyma.bn.org.pl/egzekwowanie-zaleglosci-podatkowych-od-25-marca-2024-r/ https://winienczyma.bn.org.pl/egzekwowanie-zaleglosci-podatkowych-od-25-marca-2024-r/#respond Mon, 04 Mar 2024 09:44:25 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5788 Gazeta PodatkowaUrzędom skarbowym łatwiej będzie dochodzić zapłaty należności publicznoprawnych w trybie egzekucji administracyjnej. Mają to zapewnić m.in. nowa definicja wynagrodzenia, uregulowanie zasad prowadzenia egzekucji pauliańskiej, rozszerzenie zakresu informacji uzyskiwanych od banków. Nowe regulacje ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wejdą w życie 25 marca 2024 r.

Definicja pensji

Zajęcie wynagrodzenia za pracę to jeden ze środków egzekucyjnych stosowanych przez urzędy skarbowe w toku prowadzonych postępowań egzekucyjnych.

Obecnie na potrzeby tych postępowań przez „wynagrodzenie” rozumie się wynagrodzenia oraz niewyłączone spod egzekucji inne świadczenia pieniężne związane z pracą lub funkcją wykonywaną przez dłużnika na podstawie stosunku pracy oraz innej podstawie, jeżeli z tego tytułu otrzymuje on okresowe świadczenia pieniężne. Po nowelizacji ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji pojęcie „wynagrodzenia” będzie obejmowało również świadczenia pieniężne przysługujące z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, wypłacane przez pracodawcę w okresie zatrudnienia, a także w okresie 12 miesięcy od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy. Wyeliminuje to konieczność dokonywania odrębnie zajęć egzekucyjnych wierzytelności ze stosunku pracy oraz ze świadczeń wypłacanych dłużnikowi przez pracodawcę. Wynagrodzenie ze stosunku pracy podlega egzekucji w zakresie określonym w Kodeksie pracy. Świadczenie pieniężne z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wypłacane przez pracodawcę będzie podlegało egzekucji w zakresie określonym w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Egzekucja po skardze

Przedmiotem nowelizacji są także regulacje dotyczące prowadzenia tzw. egzekucji pauliańskiej.

Skarga pauliańska to instytucja prawa cywilnego – powództwo o uznanie za bezskuteczną w stosunku do wierzyciela czynności dokonanej przez dłużnika, np. przekazania nieruchomości osobie trzeciej w darowiźnie, udaremniającej dochodzenie długu. Wierzyciel, względem którego czynność prawna dłużnika została uznana za bezskuteczną, może z pierwszeństwem przed wierzycielami osoby trzeciej dochodzić zaspokojenia z przedmiotów majątkowych, które wskutek czynności uznanej za bezskuteczną wyszły z majątku dłużnika albo do niego nie weszły. Możliwość wykorzystania skargi pauliańskiej w dochodzeniu zaległości podatkowych była przez lata kwestionowana. Trybunał Konstytucyjny ostatecznie jednak uznał za zgodne z ustawą zasadniczą stosowanie skargi pauliańskiej przez organy podatkowe (wyrok z dnia 18 kwietnia 2018 r., sygn. akt K 52/16).

Omawiana nowelizacja reguluje zasady prowadzenia egzekucji z przedmiotu korzyści uzyskanej w wyniku czynności prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem wierzyciela. Wierzyciel będzie przekazywał do organu egzekucyjnego na etapie wszczęcia postępowania egzekucyjnego, tj. wraz z wnioskiem egzekucyjnym i tytułem wykonawczym, dane podmiotu niebędącego dłużnikiem, który uzyskał korzyść majątkową wskutek czynności prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem wierzyciela, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami czynność ta została uznana za bezskuteczną wobec tego wierzyciela, a także informacje o składniku majątkowym tego podmiotu, do którego może być skierowana egzekucja. Podstawą prowadzenia egzekucji z rzeczy lub prawa majątkowego tego podmiotu będzie tytuł wykonawczy wystawiony na dłużnika, a w przypadku egzekucji z nieruchomości – kolejny tytuł wykonawczy.

Majątek małżonków

Nowe regulacje wprowadzają także usprawnienia w zakresie prowadzenia egzekucji z majątku wspólnego małżonków.

Banki są obecnie zobowiązane przekazać, na żądanie organu egzekucyjnego, informacje dotyczące dłużnika m.in. posiadanych rachunków, ich liczby, obrotów i stanów, zawartych umów kredytowych lub umów pożyczki, obrotu wydawanymi przez banki certyfikatami depozytowymi lub innymi papierami wartościowymi, obrotu nabytymi za pośrednictwem banków akcji lub obligacji Skarbu Państwa. Nowe przepisy umożliwią uzyskanie takich danych także o małżonku dłużnika, jeżeli odpowiedzialność dłużnika za dochodzoną należność pieniężną wraz z odsetkami za zwłokę obejmuje majątek osobisty dłużnika oraz majątek wspólny jego i małżonka.

Organ egzekucyjny i wierzyciel będą mogli ponadto pozyskać informacje o małżeńskim ustroju majątkowym dłużnika. Będą mogli żądać od dłużnika lub jego małżonka przekazania informacji dotyczących małżeńskiego ustroju majątkowego, a w przypadku istnienia wspólności majątkowej – danych małżonka oraz informacji o składnikach majątku wspólnego, jeżeli odpowiedzialność dłużnika obejmuje jego majątek osobisty i majątek wspólny. Organ egzekucyjny i wierzyciel będą jednak mogli żądać tych danych jedynie w zakresie niezbędnym do wszczęcia lub prowadzenia egzekucji z majątku wspólnego.

Koszty egzekucyjne

Uproszczone zostaną zasady naliczania kosztów egzekucyjnych.

Obecnie opłaty manipulacyjnej nie uiszcza się m.in., gdy należność pieniężna, odsetki za zwłokę i koszty upomnienia zostaną zapłacone lub umorzone w całości przed wszczęciem egzekucji administracyjnej. Zmieniony przepis przewiduje, że opłaty manipulacyjnej uniknie się, jeżeli obowiązek zapłaty należności pieniężnej, odsetek za zwłokę i kosztów upomnienia wygaśnie w całości przed wszczęciem egzekucji administracyjnej. Pozwoli to wyeliminować wątpliwości dotyczące zapłaty opłaty manipulacyjnej, gdy obowiązek uiszczenia dochodzonej należności wygaśnie nie w wyniku zapłaty lub umorzenia, a np. zaliczenia nadpłaty lub zwrotu podatku.

Uproszczone zostaną zasady naliczania opłat egzekucyjnych. Organ egzekucyjny będzie pobierał opłatę egzekucyjną w wysokości 10% środków pieniężnych wyegzekwowanych na należność pieniężną, odsetki na dzień wyegzekwowania i koszty upomnienia. Maksymalna wysokość opłaty egzekucyjnej wyniesie (tak jak obecnie) 40.000 zł odrębnie dla każdego tytułu wykonawczego. W przypadku zapłaty należności pieniężnej, odsetek za zwłokę lub kosztów upomnienia organowi egzekucyjnemu lub wierzycielowi po wszczęciu egzekucji administracyjnej zostanie pobrana opłata egzekucyjna w wysokości 5% uzyskanych w ten sposób środków pieniężnych na należność pieniężną, odsetki na dzień zapłaty i koszty upomnienia. Maksymalna wysokość tej opłaty będzie mogła wynieść 20.000 zł odrębnie dla każdego tytułu wykonawczego.

Do postępowań egzekucyjnych wszczętych i niezakończonych przed 25 marca 2024 r. będą, co do zasady, stosowane przepisy dotychczasowe. Szczegółowe regulacje wynikają z art. 11 i nast. ustawy z dnia 9 marca 2023 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji… (Dz. U. poz. 556).

Koszty egzekucyjne
Rodzaj opłaty Podstawa naliczenia opłaty
opłata manipulacyjna wszczęcie postępowania egzekucyjnego dotyczącego należności pieniężnej
opłata egzekucyjna wyegzekwowanie środków pieniężnych (np. w wyniku zajęcia rachunku, wynagrodzenia za pracę, ruchomości)
opłata za czynności egzekucyjne (20 zł)
spisanie na miejscu u dłużnika protokołu o jego stanie majątkowym
spisanie protokołu o udaremnieniu przez dłużnika przeprowadzenia egzekucji
spisanie przez pracownika obsługującego organ egzekucyjny protokołu zawierającego oświadczenie dłużnika o posiadanym majątku i źródłach dochodu (od 25 marca 2024 r.)
wydatki egzekucyjne koszty faktycznie poniesione przez organ egzekucyjny w związku z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego

autor: Małgorzata Żujewska
Gazeta Podatkowa nr 19 (2102) z dnia 2024-03-04

Wypadki przy pracy i choroby zawodowe. Wszystko na ten temat w poradniku na GOFIN.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/egzekwowanie-zaleglosci-podatkowych-od-25-marca-2024-r/feed/ 0
Rozliczanie kosztów firmowego monitoringu https://winienczyma.bn.org.pl/rozliczanie-kosztow-firmowego-monitoringu/ https://winienczyma.bn.org.pl/rozliczanie-kosztow-firmowego-monitoringu/#respond Thu, 29 Feb 2024 08:13:25 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5785 Gazeta PodatkowaPrzedsiębiorcy podejmują różnorodne działania mające na celu ochronę firmowego mienia oraz zapewnienie bezpieczeństwa personelowi i klientom. Należy do nich m.in. instalacja urządzeń do rejestracji obrazu i dźwięku połączonych z systemem alarmowym. Wydatki na tego typu ochronę nie budzą wątpliwości pod względem ich kosztowego charakteru. Pewnym problemem może być natomiast sposób tego rozliczenia.

Monitoring jako środek trwały

Zestaw do monitoringu może być odrębnym środkiem trwałym podlegającym amortyzacji, o ile spełnia warunki, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o pdof (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) oraz art. 16a ust. 1 ustawy o pdop (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm.). Zgodnie z powołanymi przepisami status środka trwałego przysługuje składnikom majątkowym, jeżeli: stanowią własność lub współwłasność podatnika, zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok, będą wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostaną oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu.

Składniki spełniające te kryteria stanowią środki trwałe bez względu na wartość początkową. Jednak gdy wartość ta takiego składnika nie przekracza 10.000 zł, podatnik może samodzielnie rozstrzygnąć, czy:

  • wprowadzić go do ewidencji i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych albo dokonać odpisu amortyzacyjnego jednorazowo w miesiącu oddania składnika do używania lub w miesiącu następnym,
  • nie wprowadzać go do ewidencji, a wydatek poniesiony na jego nabycie zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania składnika do używania.

Jeżeli wartość początkowa przekracza 10.000 zł, amortyzacja podatkowa staje się obowiązkiem przedsiębiorcy.

Zgodnie z KŚT urządzenia do monitoringu zaliczane są do grupy 6 KŚT „Urządzenia techniczne”, podgrupy 62 „Urządzenia dla radiofonii i telewizji, urządzenia telekomunikacyjne, urządzenia alarmowe i sygnalizacyjne”.

O tym, czy instalacja monitoringu spowoduje powstanie samoistnego obiektu inwentarzowego w ewidencji środków trwałych, zdecyduje sposób montażu urządzenia. Jeżeli nie zostanie ono wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, tzn. będzie je można odłączyć bez naruszania elementów budynku lub samego urządzenia, to wtedy należy go uznać za odrębny od budynku środek trwały. Do jego amortyzacji będzie wówczas stosowana stawka w wysokości 10% rocznie. Jednocześnie będzie możliwe przyspieszenie amortyzacji poprzez:

  • podwyższenie stawki o współczynnik 2,0, gdyż urządzenia do monitoringu są niewątpliwie poddane szybkiemu postępowi technicznemu (art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o pdof oraz art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o pdop) albo
  • skorzystanie z jednorazowej amortyzacji na podstawie art. 22k ust. 7-13 ustawy o pdof oraz art. 16k ust. 7-13 ustawy o pdop, o ile podatnik spełnia kryteria określone w tych przepisach.

Monitoring wbudowany w konstrukcję budynku

Jeżeli urządzenia monitorujące zostaną wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, to będą stanowić składnik wyposażenia nieruchomości. Jak bowiem wynika z objaśnień do KŚT, do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe.

Zainstalowanie monitoringu niewątpliwie wpływa na wzrost wartości użytkowej budynku. Dlatego wydatki poniesione na montaż tych urządzeń w obiekcie będącym własnością lub współwłasnością przedsiębiorcy mogą spełnić definicję ulepszenia zawartą w art. 22g ust. 17 ustawy o pdof oraz art. 16g ust. 13 ustawy o pdop, jeżeli wraz z innymi wydatkami poniesionymi w danym roku na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację budynku przekroczą kwotę 10.000 zł. Nakłady na ulepszenie zwiększają wartość początkową budynku i są amortyzowane stawką dla niego właściwą. Odpisów amortyzacyjnych od takiej podstawy dokonuje się począwszy od następnego miesiąca po ulepszeniu.

Jeżeli instalacja monitoringu następuje w budynku wynajmowanym lub wydzierżawianym przez podatnika, wówczas nakłady poniesione na ten cel będą stanowić inwestycję w obcym środku trwałym. Inwestycją w obcym środku trwałym jest suma nakładów, o wartości przekraczającej w roku podatkowym 10.000 zł, powodująca ulepszenie cudzego składnika majątkowego.

Powyższych nakładów podatnik nie może zaliczyć bezpośrednio do kosztów podatkowych. Jedynym sposobem podatkowego rozliczenia są odpisy amortyzacyjne, jednak tylko wówczas, gdy budynek nie jest mieszkalnym (inwestycje w obcych budynkach mieszkalnych nie podlegają bowiem amortyzacji). Dokonuje się ich przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych, przy czym zgodnie z art. 22j ust. 4 ustawy o pdof oraz art. 16j ust. 4 ustawy o pdop, dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Wartość początkową inwestycji ustala się stosując odpowiednio przepisy dotyczące ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środka trwałego.

Koszty nadzoru nad urządzeniami monitorującymi

Najlepsze urządzenia nie pomogą w ochronie mienia, jeżeli nie będą stale nadzorowane. Usługi monitoringu oraz interwencje na wypadek zagrożenia oferują firmy ochroniarskie, które pobierają zazwyczaj wynagrodzenie w formie comiesięcznego abonamentu. Wydatki te są z punktu widzenia przedsiębiorcy kosztami uzyskania przychodów o charakterze pośrednim. Uwzględnia się je zatem w rachunku podatkowym w dacie poniesienia.

Jeżeli jednak działalność gospodarcza jest prowadzona tylko w niektórych pomieszczeniach budynku objętego nadzorem firmy ochroniarskiej, to wydatki poniesione z tytułu opłat abonamentowych za monitoring nie mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W takim przypadku należy ustalić, jaka część opłat przypada na pomieszczenia wykorzystywane na potrzeby firmowe.

autor: Małgorzata Marek
Gazeta Podatkowa nr 18 (2101) z dnia 2024-02-29

GOFIN poleca praktyczny serwis internetowy www.VademecumPodatnika.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/rozliczanie-kosztow-firmowego-monitoringu/feed/ 0
Obowiązek stosowania oznaczeń GTU https://winienczyma.bn.org.pl/obowiazek-stosowania-oznaczen-gtu/ https://winienczyma.bn.org.pl/obowiazek-stosowania-oznaczen-gtu/#respond Mon, 26 Feb 2024 08:02:23 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5782 Gazeta PodatkowaSzczegółowy zakres danych, które powinny być zawarte w pliku JPK_VAT, określają przepisy rozporządzenia wykonawczego. Podatnicy dokonujący sprzedaży niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, wymienionych szczegółowo w tym rozporządzeniu, mają obowiązek oznaczania ich w pliku JPK_VAT właściwymi kodami GTU.

Oznaczenia dostaw niektórych towarów i usług

W pliku JPK_VAT w części ewidencyjnej w zakresie podatku należnego podatnik musi podawać oznaczenia identyfikujące dostawy niektórych towarów i usług. Oznaczenia dostaw towarów i świadczenia usług prezentowane są za pomocą symboli od GTU_01 do GTU_13 (patrz ramka).

Przy czym warto pamiętać, że oznaczenie GTU_01, które dotyczy dostaw: napojów alkoholowych – alkoholu etylowego, piwa, wina, napojów fermentowanych i wyrobów pośrednich, w rozumieniu przepisów o akcyzie, nie ma zastosowania, gdy alkohol jest wydawany w ramach usługi gastronomicznej.

Ponadto oznaczenia te nie dotyczą zbiorczych informacji o sprzedaży ewidencjonowanej w kasie rejestrującej oraz zbiorczych informacji o sprzedaży nieudokumentowanej fakturami oraz nieobjętej obowiązkiem prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy oraz do transakcji zakupu skutkujących pojawieniem się VAT należnego (np. z tytułu WNT czy importu usług).

Również przy korekcie podstawy opodatkowania VAT należnego, wykonanej zgodnie z art. 89a ust. 1 i ust. 4 ustawy o VAT, czyli w przypadku tzw. ulgi na złe długi, nie stosuje się oznaczeń kodów GTU.

Oznaczenia te muszą być jednak stosowanie do faktur korygujących a także przy dostawie towarów używanych oraz przy refakturowaniu usług.

Należy pokreślić, że podatnik nie ma obowiązku umieszczania tych oznaczeń na fakturze.

Sposoby dokonania korekty przy błędnym GTU

W sytuacji gdy sprzedany towar czy wykonana usługa podlega oznaczeniu w pliku JPK_VAT kodem GTU, a podatnik tego nie uczynił, powinien jak najszybciej dokonać poprawy w tym zakresie i nanieść brakujący kod GTU w pliku JPK_VAT. Nieoznaczenie w pliku JPK_VAT dostawy towarów czy świadczenia usług odpowiednim kodem GTU może niekiedy skutkować nałożeniem, w drodze decyzji, kary 500 zł za jeden błąd.

Korekty błędnego zapisu w pliku JPK_VAT, który nie wpływa na wysokość VAT należnego lub naliczonego, dokonuje się, co do zasady, poprzez jego wystornowanie, tj. wpisanie ze znakiem (-) całego wpisu oraz ponowne dodanie prawidłowego wpisu z podaniem pierwotnego numeru dokumentu. Natomiast w przypadku gdy podatnik jeszcze nie przesłał pliku za dany okres rozliczeniowy, dopuszczalne jest ujęcie tylko jednego zapisu z poprawnymi danymi.

Ministerstwo Finansów na stronie www.podatki.gov.pl, na pytanie, w jaki sposób robi się korekty błędnych oznaczeń GTU, gdy mimo prawidłowo wystawionej faktury popełniono błędy w ewidencji, odpowiedziało, że istnieją dwa alternatywne sposoby prezentowania w pliku takich korekt:

  • całkowite zastępowanie błędnego wpisu prawidłowym (ten sposób jest preferowany, kiedy korekta następuje przed złożeniem pierwotnego pliku, w którym jest błąd),
  • pozostawianie błędnego zapisu i dodawanie dwóch kolejnych, tj.: pierwszego stornującego o identycznych danych (w tym o błędnych oznaczeniach GTU) i odwrotnym znaku przy danych kwotowych w polach K oraz drugiego, który zawiera prawidłowe zapisy, w tym oznaczenia GTU.

W ten sposób można korygować błąd w zaksięgowaniu faktury niezależnie od tego, w ilu oznaczeniach GTU popełniono błąd.

W przypadku zmiany, która nie wpływa na część deklaracyjną, wystarczy korekta samej części ewidencyjnej pliku JPK_VAT.

Ewidencja VAT zawiera oznaczenia:

GTU_01 do dostawy napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2%, piwa oraz napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5% (CN od 2203 do 2208),
GTU_02 do dostawy towarów, o których mowa w art. 103 ust. 5aa ustawy o VAT – oznaczenie GTU_02, czyli m.in. benzyn lotniczych i silnikowych, olejów napędowych i opałowych, paliw typu benzyny do silników odrzutowych i paliw typu nafty do silników odrzutowych, paliw oraz biopaliw ciekłych,
GTU_03 do dostawy olejów opałowych nieobjętych GTU_02, olejów smarowych i pozostałych olejów (CN od 2710 19 71 do 2710 19 83 i CN od 2710 19 87 do 2710 19 99, z wyłączeniem smarów plastycznych zaliczonych do kodu CN 2710 19 99), olejów smarowych (CN 2710 20 90) oraz preparatów smarowych (CN 3403, z wyłączeniem smarów plastycznych objętych tą pozycją), czyli m.in: olejów opałowych nieujętych w GTU_02, olejów smarowych i pozostałych olejów, z wyłączeniem smarów plastycznych, olejów smarowych oraz preparatów smarowych,
GTU_04 do dostawy wyrobów tytoniowych, suszu tytoniowego, płynu do papierosów elektronicznych i wyrobów nowatorskich, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym,
GTU_05 do dostawy odpadów – wyłącznie określonych w poz. 79-91 załącznika nr 15 do ustawy o VAT, czyli m.in. odpadów szklanych, papierowych, gumowych, odpadów z tworzyw sztucznych,
GTU_06 do dostawy urządzeń elektronicznych oraz części i materiałów do nich, wyłącznie określonych w poz. 7, 8, 59-63, 65, 66, 69 i 94-96 załącznika nr 15 do ustawy o VAT, czyli m.in. telefonów komórkowych, konsoli do gier wideo (z wyłączeniem części i akcesoriów), aparatów fotograficznych cyfrowych i kamer cyfrowych, a także folii typu stretch określonej w poz. 9 tego załącznika,
GTU_07 do dostawy pojazdów oraz części (CN od 8701 do 8708), czyli ciągników (w tym rolniczych, gąsienicowych, drogowych do naczep), pojazdów silnikowych do przewozu 10 lub więcej osób razem z kierowcą,
GTU_08 do dostawy metali szlachetnych oraz nieszlachetnych – wyłącznie określonych w poz. 1 i 1a załącznika nr 12 do ustawy oraz w poz. 12-25, 33-40, 45, 46, 56 i 78 załącznika nr 15 do ustawy,
GTU_09 do dostawy produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych – wyłącznie objętych obowiązkiem zgłoszenia, o którym mowa w art. 37av ust. 1 ustawy – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 2301 ze zm.),
GTU_10 do dostawy budynków, budowli i gruntów oraz ich części i udziałów w prawie własności, w tym również zbycia praw, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT,
GTU_11 do świadczenia usług w zakresie przenoszenia uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, o których mowa w ustawie o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz. U. z 2023 r. poz. 589),
GTU_12 do świadczenia usług o charakterze niematerialnym – wyłącznie: doradczych, w tym doradztwa prawnego i podatkowego oraz doradztwa związanego z zarządzaniem (PKWiU 62.02.1, 62.02.2, 66.19.91, 69.20.3, 70.22.11,70.22.12, 70.22.13, 70.22.14, 70.22.15, 70.22.16, 70.22.3, 71.11.24, 71.11.42, 71.12.11, 71.12.31, 74.90.13, 74.90.15, 74.90.19), w zakresie rachunkowości i audytu finansowego (PKWiU 69.20.1, 69.20.2), prawnych (PKWiU 69.1), zarządczych (PKWiU 62.03, 63.11.12, 66.11.19, 66.30, 68.32, 69.20.4, 70.22.17, 70.22.2, 90.02.19.1), firm centralnych (PKWiU 70.1), marketingowych lub reklamowych (PKWiU 73.1), badania rynku i opinii publicznej (PKWiU 73.2), w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych (PKWiU 72) oraz w zakresie pozaszkolnych form edukacji (PKWiU 85.5),
GTU_13 do świadczenia usług transportowych i gospodarki magazynowej (PKWiU 49.4, 52.1), czyli m.in. usług w zakresie transportu drogowego towarów, transportu drogowego przesyłek pocztowych, usług związanych z przeprowadzkami.

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 11.03.2004 r. o VAT (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.)

autor: Aleksandra Węgielska
Gazeta Podatkowa nr 17 (2100) z dnia 2024-02-26

Podstawowe, obniżone i podwyższone odsetki podatkowe w praktyce. Wszystko na ten temat w poradniku na GOFIN.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/obowiazek-stosowania-oznaczen-gtu/feed/ 0
Urlop wypoczynkowy w pierwszym roku pracy https://winienczyma.bn.org.pl/urlop-wypoczynkowy-w-pierwszym-roku-pracy/ https://winienczyma.bn.org.pl/urlop-wypoczynkowy-w-pierwszym-roku-pracy/#respond Thu, 22 Feb 2024 07:30:45 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5779 Gazeta PodatkowaPierwszy urlop w życiu zawodowym pracownika jest nabywany na odrębnych zasadach niż urlop kolejny. Pracownik uzyskuje do niego prawo dopiero po przepracowaniu każdego miesiąca. Ustala się go jako 1/12 z należnego pracownikowi wymiaru i nie podlega on zaokrągleniu do pełnego dnia, gdyż brak do tego podstawy prawnej.

Prawo do pierwszego urlopu

Pracownik podejmujący pracę po raz pierwszy, w roku kalendarzowym, w którym podjął pracę, nabywa prawo do urlopu z upływem każdego miesiąca pracy, w wymiarze 1/12 wymiaru urlopu przysługującego mu po przepracowaniu roku (art. 153 § 1 K.p.). Urlop ten jest nabywany sukcesywnie dopiero po każdym przepracowanym miesiącu, dlatego nazywa się go urlopem cząstkowym.

Do stażu, od którego zależy prawo do urlopu, wlicza się wszystkie poprzednie okresy zatrudnienia, bez względu na sposób ustania stosunku pracy i przerwy między tymi okresami (art. 1541 § 1 K.p.). Regułę tę stosuje się także do urlopu w roku podjęcia pierwszej pracy m.in. w przypadku zmiany pracodawcy przed upływem pełnego miesiąca pracy. Nowy pracodawca nalicza urlop z upływem miesiąca, wliczając do stażu okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy.

W roku podjęcia pierwszej pracy z upływem każdego miesiąca pracy pracownikowi przysługuje 1,66 dnia (1/12 × 20 dni) lub 2,16 dnia urlopu (1/12 × 26 dni), w zależności od posiadanego stażu pracy. Wymiar pierwszego urlopu nie podlega zaokrągleniu w górę do pełnego dnia ze względu na brak odpowiedniej podstawy prawnej, co potwierdził GIP w stanowisku z dnia 5 lipca 2010 r. (znak GPP-110-4560-41-1/10/PE/RP) dotyczącym zasad ustalania wymiaru urlopu wypoczynkowego w pierwszym roku zatrudnienia (patrz ramka). Dopuszczalne jest jednak wprowadzenie do prawa zakładowego zasady zaokrąglania pierwszego urlopu.

„(…) Wymiar pierwszego urlopu stanowi ułamek 1/12 z wymiaru przysługującego pracownikowi po przepracowaniu roku, czyli z 20 dni. Otrzymany wynik nie jest liczbą całkowitą (1,66), brak jest natomiast ustawowej regulacji zaokrąglania wymiaru tego urlopu do pełnych jednostek tak, jak jest to przewidziane w stosunku do urlopu pracowników niepełnoetatowych (art. 154 § 2 K.p.). W związku z powyższym w praktyce powstają wątpliwości co do sposobu udzielania urlopu, którego wymiar nie jest określony w pełnej jednostce dnia. Naszym zdaniem, z uwagi na brak szczególnej regulacji, należy stosować określony w art. 1542 K.p. ogólny sposób udzielania urlopu z przeliczeniem na godziny. Pracodawca może, z korzyścią dla pracownika, zaokrąglić w górę ustalony wymiar urlopu do pełnych godzin lub do pełnych dni, pamiętając jednak, aby wymiar urlopu pracownika w roku kalendarzowym nie przekroczył przysługującego mu wymiaru, czyli 20 dni (160 godzin). (…)”.

Stanowisko GIP z dnia 5 lipca 2010 r., znak GPP-110-4560-41-1/10/PE/RP

Ustalenie miesiąca pracy

Upływ każdego miesiąca pracy należy ustalać, stosując potoczne zasady liczenia terminów. Tak też uznał Departament Prawny Głównego Inspektoratu Pracy w stanowisku z dnia 17 stycznia 2011 r. w sprawie obliczenia okresu pracy (znak GPP-364-4560-103-1/10/PE/RP). GIP, uwzględniając orzecznictwo Sądu Najwyższego (m.in. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1996 r., sygn. akt I PKN 47/96), wskazał, że: „(…) należy przyjąć, że dla celów obliczania okresów pracy warunkujących nabycie uprawnień pracowniczych miesiąc pracy upływa w dniu poprzedzającym upływ miesięcznego terminu obliczonego stosownie do przepisów Kodeksu cywilnego. Przykładowo, jeśli stosunek pracy został nawiązany 4 stycznia, to miesiąc pracy upłynie 3 lutego, a rok pracy 3 stycznia następnego roku kalendarzowego. (…) Natomiast gdy dojdzie do przerw w zatrudnieniu, przy obliczaniu wymaganego okresu pracy stosuje się art. 114 K.c. w związku z art. 300 K.p.”. Z powołanego art. 114 K.c. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.) wynika, że jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach, a ciągłość terminu nie jest wymagana, miesiąc liczy się za dni trzydzieści. Zasady te należy odnieść do nabycia prawa do urlopu wypoczynkowego.


Zasada obliczania urlopu z upływem każdego miesiąca pracy dotyczy całego pierwszego roku pracy, bez względu na liczbę pracodawców i zmiany etatu.

Pierwszy urlop niepełnoetatowca

W przypadku pracownika zatrudnionego na pełny etat, urlop cząstkowy oblicza się, przyjmując odpowiednio 1/12 z 20 dni lub z 26 dni. Gdy stosunek pracy dotyczy niepełnego wymiaru czasu pracy, wówczas urlop cząstkowy ustala się proporcjonalnie do tego wymiaru (art. 154 § 2 K.p.). Ze względu na brak podstawy prawnej przyjmuje się, że w przypadku pierwszego roku zatrudnienia pracownika niepełnoetatowego nie ma obowiązku zaokrąglania wymiaru jego urlopu w górę do pełnego dnia. Jest to dopuszczalne na zasadzie korzyści i dodatkowo ułatwia udzielanie urlopu, co następuje w wymiarze godzinowym (art. 1542 § 1 K.p.).

Przykład

Z dniem 8 stycznia 2024 r. pracodawca zatrudnił na 3/4 etatu pracownika, dla którego jest to pierwszy rok pracy po skończeniu technikum. Umowa o pracę obejmuje okres od 8 stycznia do 31 marca 2024 r. Pracownik, oprócz ukończonego technikum o 4-letnim okresie nauczania, nie posiada żadnych innych okresów pracy zaliczanych do stażu. Pracownik świadczy pracę w podstawowej organizacji czasu pracy od poniedziałku do piątku po 6 godzin na dobę.

Pracownik nabył prawo do pierwszej części pierwszego urlopu 7 lutego 2024 r. w wymiarze 1,25 dnia, tj. 20 dni × 3/4 etatu = 15 dni; 15 dni × 1/12 = 1,25 dnia. Prawo do kolejnej części pierwszego urlopu w tym samym wymiarze uzyska 7 marca 2024 r.

Jeżeli pracodawca nie przedłuży mu umowy o pracę, w tym zatrudnieniu nie nabędzie prawa do następnej części pierwszego urlopu, gdyż za okres od 8 do 31 marca 2024 r. urlop mu nie będzie przysługiwał. Okres ten nie przepadnie i doliczy go do stażu kolejny pracodawca, jeżeli pracownik w bieżącym roku podejmie nowe zatrudnienie u innego pracodawcy.

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 26.06.1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 1465)

autor: Ewa Madejek-Nowakowska
Gazeta Podatkowa nr 16 (2099) z dnia 2024-02-22

GOFIN poleca praktyczny serwis internetowy www.UrlopyPracownicze.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/urlop-wypoczynkowy-w-pierwszym-roku-pracy/feed/ 0
Wpływ wysokości dochodów na odliczenia w PIT-ach https://winienczyma.bn.org.pl/wplyw-wysokosci-dochodow-na-odliczenia-w-pit-ach/ https://winienczyma.bn.org.pl/wplyw-wysokosci-dochodow-na-odliczenia-w-pit-ach/#respond Mon, 19 Feb 2024 10:53:38 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5775 Gazeta PodatkowaWiększość osób uzyskujących dochody opodatkowane według skali podatkowej, czyli m.in. z pracy, umów zlecenia i o dzieło oraz emerytur i rent, samodzielnie rozlicza się z fiskusem w rocznych zeznaniach PIT. O ile tylko osoby takie spełniają określone warunki i ponoszą wydatki na ustawowo zdefiniowane cele, to generalnie mogą zaoszczędzić na zapłaceniu podatku, odliczając je albo od dochodu albo od samego podatku. Niejednokrotnie z tego tytułu otrzymują również zwrot nadpłaty. Jeżeli jednak mają niskie dochody, to nawet ponosząc wskazane wydatki, nie są w stanie rozliczyć ich w rocznym PIT.

Dochody w kwocie wolnej

Obecna wysokość kwoty wolnej od podatku to 30.000 zł. Obowiązuje ona od 2022 r. W sytuacji gdy za rok podatkowy podstawa opodatkowania podatkiem dochodowym według skali podatkowej nie przekracza tej kwoty, podatnik nie ma obowiązku zapłaty pdof. Oznacza to – w uproszczeniu – że osoby uzyskujące dochody opodatkowane według skali podatkowej, u których podstawa opodatkowania w poszczególnych miesiącach 2023 r. nie była wyższa niż 2.500 zł, w ogóle nie płaciły podatku – jeżeli były same zobowiązane do jego regulowania (np. przedsiębiorcy) lub tego podatku nie pobierał im płatnik – (np. z umowy o pracę lub emerytury czy renty) jeżeli to na nim spoczywał obowiązek pobrania zaliczki na pdof od wypłacanych im (stawianych do ich dyspozycji) należności.

Trzeba jednak podkreślić, że kwota wolna od podatku to nie kwota objęta zwolnieniem od pdof. Pomimo że w stosunku do dochodu mieszczącego się w kwocie wolnej od podatku podatnik nie ma obowiązku zapłaty pdof, to dochód ten pozostaje dochodem podlegającym opodatkowaniu i w efekcie należy go wykazać i rozliczyć w rocznym zeznaniu podatkowym. Z kolei gdy podatnik osiąga wyłącznie dochody zwolnione z podatku dochodowego, wówczas w ogóle nie jest zobowiązany do składania takiego zeznania.

Jak już wspomniano, osiągnięcie w roku podatkowym dochodów mieszczących się w kwocie wolnej od podatku poza niewątpliwie korzystnym dla podatnika niewystąpieniem podatku do zapłaty, ma też drugą stronę. Uniemożliwia bowiem skorzystanie z większości ulg i odliczeń wykazywanych w rocznych zeznaniach PIT.

Odliczenia wpływające na dochód

Podstawowa zasada wynikająca z ustawy o pdof stanowi, że podatnik ma prawo odliczyć w zeznaniu za dany rok podatkowy wydatki, których dokonał w tym samym roku podatkowym, za który zeznanie to składa. W efekcie w PIT-36 i PIT-37 za 2023 r. podatnicy spełniający ustawowo określone kryteria generalnie mogą odliczyć od dochodu m.in. przekazane w 2023 r. darowizny, wpłaty na IKZE, wydatki poniesione w ramach ulgi rehabilitacyjnej czy też termomodernizacyjnej oraz opłacone w tym roku składki na związki zawodowe.

Jednak gdy podatnik za dany rok uzyskał dochody podlegające opodatkowaniu według skali podatkowej, ale niższe niż kwota wolna od podatku, to nawet gdy wykaże w załączniku PIT/O, a następnie przeniesie do zeznania przysługujące mu odliczenia i ulgi, generalnie nic na tym nie zyska. Z uwagi na wysokość dochodu nie był bowiem od niego płacony podatek, co spowoduje, że w rocznym PIT nie wystąpi podatek do zwrotu. Nie ma przy tym opcji przeniesienia takiego niewykorzystanego odliczenia na kolejny rok podatkowy. Analogicznie kwestia ta rozwiązana jest w odniesieniu do wspólnego rozliczenia małżonków, gdy obydwoje uzyskiwali dochody mieszczące się w kwocie wolnej.

Termomodernizacja do uratowania

Wyjątek od reguły mówiącej o odliczaniu wydatków jedynie w roku ich poniesienia stanowi ulga termomodernizacyjna. W przypadku podatnika, którego dochody za 2023 r. zmieściły się w kwocie wolnej od podatku, a jednocześnie jego wydatki w tym samym roku objęte tą ulgą były wyższe od dochodów, możliwe jest „uratowanie” części odliczenia. Tu co prawda, tak jak ma to miejsce z innymi ulgami, generalnie odliczenia dokonuje się w zeznaniu składanym za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki. Jednocześnie jednak jej konstrukcja pozwala kwotę odliczenia, która nie znajduje pokrycia w rocznym dochodzie, odliczać w kolejnych latach, nie dłużej jednak niż przez 6 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek (art. 26h ust. 7 ustawy o pdof – Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.). To powoduje, że po to, aby taki podatnik zyskał możliwość odzyskania w kolejnych latach chociaż nadwyżki wydatków termomodernizacyjnych ponad dochód za 2023 r., powinien w zeznaniu za 2023 r. rozpocząć jej rozliczanie (przykład).

Przykład

Pani Elwira jest rencistką. Jej dochody z renty za 2023 r. wyniosły 27.100 zł. Z tego powodu ZUS jako płatnik pdof nie pobierał od wypłacanej jej renty zaliczek na podatek dochodowy. W tym samym roku w domu jednorodzinnym, którego jest właścicielką, wymieniła stolarkę okienną i drzwiową. Jej wydatki na ten cel udokumentowane fakturami wyniosły 36.890 zł.

W tej sytuacji w zeznaniu PIT-37 za 2023 r. wykaże ona odliczenie w ramach ulgi w wysokości równej dochodowi, tj. 27.100 zł. Ponieważ jednak nie płaciła w 2023 r. podatku, to nie otrzyma jego zwrotu. Jednocześnie nadwyżka wydatków ponad tę kwotę, tj. 9.790 zł pozostanie do rozliczenia w rocznych PIT za lata 2024-2029.

Ulga prorodzinna „odbierana” ze składek

Ulga na dzieci jest jedyną preferencją, o skorzystaniu z której w rocznym PIT za dany rok podatkowy zasadniczo nie decyduje wysokość dochodów podatnika. Dotyczy to również sytuacji, gdy mieszczą się one w kwocie wolnej od podatku. Tu także znaczenie ma jej konstrukcja.

Realizacja ulgi następuje poprzez dokonanie odliczenia od podatku. Jeżeli jednak rodzicowi uprawnionemu do jej zastosowania w zeznaniu brakuje podatku na skorzystanie z niej w pełnej przysługującej mu wysokości, to wówczas ma ustawową możliwość odzyskania części ulgi nieodliczonej od podatku z zapłaconych (pobranych) składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne (art. 27f ust. 8 ustawy o pdof). Ta zasada działa również wówczas, gdy uprawniony do ulgi podatnik uzyskuje dochody mieszczące się w kwocie wolnej od podatku i w konsekwencji jego podatek należny wynosi 0 zł.

autor: Agata Cieśla
Gazeta Podatkowa nr 15 (2098) z dnia 2024-02-19

Najciekawsze orzecznictwo z zakresu PIT i CIT. Wszystko na ten temat w poradniku na GOFIN.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/wplyw-wysokosci-dochodow-na-odliczenia-w-pit-ach/feed/ 0
Sporządzanie świadectwa pracy https://winienczyma.bn.org.pl/sporzadzanie-swiadectwa-pracy/ https://winienczyma.bn.org.pl/sporzadzanie-swiadectwa-pracy/#respond Thu, 15 Feb 2024 09:41:15 +0000 https://winienczyma.bn.org.pl/?p=5772 Gazeta PodatkowaNa zakończenie stosunku pracy pracodawca jest obowiązany sporządzić dla pracownika świadectwo pracy. Dokument ten zawiera informacje o okresie zatrudnienia, rodzaju wykonywanej pracy, a także o uprawnieniach wykorzystanych przez pracownika w trakcie zatrudnienia. W maju 2023 r. wprowadzono też powinność wykazania w świadectwie pracy danych o nowych uprawnieniach pracowniczych, tj. wykonywaniu okazjonalnej pracy zdalnej, korzystaniu ze zwolnienia z powodu działania siły wyższej czy urlopu opiekuńczego.

Wydanie świadectwa pracy

Jak stanowi art. 97 § 1 K.p., w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy w dniu, w którym następuje ustanie stosunku pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy. W razie gdy z przyczyn obiektywnych wydanie świadectwa pracy pracownikowi albo osobie przez niego upoważnionej w tym terminie nie jest możliwe, pracodawca w ciągu 7 dni od dnia upływu tego terminu przesyła świadectwo pracy pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy – Prawo pocztowe albo doręcza je w inny sposób. Sporządzone świadectwo pracy obejmuje okres lub okresy zatrudnienia, za które dotychczas nie wydano świadectwa pracy.

Należy zaznaczyć, że wydanie świadectwa pracy nie może być uzależnione od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą.

Nowe uprawnienia pracownicze

W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego (art. 97 § 2 K.p.).

W 2023 r. do Kodeksu pracy wprowadzono nowe uprawnienia pracownicze. Do tych nowych uprawnień, o których trzeba poinformować w świadectwie pracy, należą:

  • wykonywanie pracy zdalnej okazjonalnie przewidzianej w art. 6733 § 1 K.p., świadczonej w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,
  • korzystanie ze zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 1481 § 1 K.p., wykorzystanego w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy (jest to zwolnienie z powodu działania siły wyższej w pilnych sprawach rodzinnych),
  • korzystanie z urlopu opiekuńczego określonego w art. 1731 § 1 K.p., wykorzystanego w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy (ma on na celu zapewnienie osobistej opieki lub wsparcia osobie będącej członkiem rodziny lub zamieszkującej w tym samym gospodarstwie domowym, która wymaga opieki lub wsparcia z poważnych względów medycznych).
Aktywne druki i formularze Formularz świadectwa pracy dostępny w Programie DRUKI Gofin

Rozszerzenie katalogu uprawnień pracowniczych i konieczność ich podawania w świadectwie pracy spowodowało też zmianę wzoru świadectwa pracy. Treść świadectwa pracy wynika z rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie świadectwa pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1862 ze zm.) – patrz ramka.

Informacje zamieszczane w świadectwie pracy:

okres lub okresy wykonywanej pracy,
wymiar czasu pracy pracownika w czasie trwania stosunku pracy,
rodzaj wykonywanej pracy lub zajmowanych stanowisk lub pełnionych funkcji,
tryb i podstawa prawna rozwiązania lub podstawa prawna wygaśnięcia stosunku pracy, a w przypadku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem – strona stosunku pracy, która dokonała wypowiedzenia,
okres, za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 361 § 1 K.p.,
zwolnienie od pracy przewidziane w art. 1481 § 1 K.p., wykorzystane w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,
urlop wypoczynkowy przysługujący pracownikowi w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy i wykorzystany w tym roku,
urlop opiekuńczy wykorzystany w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,
wykorzystany urlop bezpłatny i podstawa prawna jego udzielenia,
wykorzystany urlop ojcowski,
wykorzystany urlop rodzicielski i podstawa prawna jego udzielenia,
wykorzystany urlop wychowawczy i podstawa prawna jego udzielenia,
okres, w którym pracownik korzystał z ochrony stosunku pracy, o której mowa w art. 1868 § 1 pkt 2 K.p.,
zwolnienie od pracy przewidziane w art. 188 K.p., wykorzystane w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,
liczba dni pracy zdalnej, przewidzianej w art. 6733 § 1 K.p. (okazjonalnej), wykonywanej w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,
liczba dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie, zgodnie z rt. 92 K.p., w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,
okres odbytej czynnej służby wojskowej lub jej form zastępczych,
okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,
wykorzystany dodatkowy urlop albo inne uprawnienia lub świadczenia, przewidziane przepisami prawa pracy,
okresy nieskładkowe, przypadające w okresie zatrudnienia, którego dotyczy świadectwo pracy, uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty,
o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym,
o należnościach ze stosunku pracy uznanych i niezaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku z powodu braku środków finansowych,
o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach – na żądanie pracownika.

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 26.06.1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 1465)

autor: Ewa Madejek-Nowakowska
Gazeta Podatkowa nr 14 (2097) z dnia 2024-02-15

GOFIN poleca praktyczny serwis internetowy www.UmowyoPrace.pl

]]>
https://winienczyma.bn.org.pl/sporzadzanie-swiadectwa-pracy/feed/ 0