Umowy zlecenia stanowią najpopularniejszą formę umów cywilnoprawnych funkcjonujących w obrocie gospodarczym. W zależności od osoby zleceniobiorcy oraz wysokości wynagrodzenia wynikającego z zawartej umowy przychody z tego tytułu mogą być opodatkowane na dwa sposoby.

Drobne zlecenie z ryczałtem

Przychody z umowy zlecenia podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w warunkach określonych w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o pdof (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 ze zm.). Tym samym następuje to w sytuacji, gdy:

• umowa została zawarta z osobą niebędącą pracownikiem płatnika,
• kwota należności określona w umowie nie przekracza 200 zł.

Od wynagrodzenia z takiej umowy płatnik pobiera podatek w wysokości 18% przychodu bez pomniejszania go o koszty uzyskania przychodów i potrącone składki na ubezpieczenia społeczne (jeżeli przychód stanowi podstawę wymiaru tych składek). Ponadto samego podatku nie zmniejsza o kwotę pobranej składki zdrowotnej. Jednak kwoty tych składek (społecznych i zdrowotnych) zleceniobiorca może odliczyć w zeznaniu od przychodów opodatkowanych według skali podatkowej.

Jeżeli zleceniodawca w danym miesiącu zawrze ze zleceniobiorcą niebędącym jego pracownikiem kilka umów zlecenia i z każdej z nich należność nie przekroczy kwoty 200 zł, to jako płatnik zobowiązany jest do pobrania zryczałtowanego podatku od wszystkich tych należności (przykład 1). Płatnicy przekazują kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20. miesiąca następującego po miesiącu, w którym go pobrali na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Zlecenie „zaliczkowe”

Gdy zleceniodawca będący płatnikiem zawrze umowę zlecenia z osobą:

• niebędącą jego pracownikiem i kwota należności określona w umowie jest wyższa niż 200 zł lub w umowie nie określono kwoty należności, a jedynie sposób jej wyliczenia, np. jako iloczyn stawki (godzinowej, dziennej) i czasu pracy lub jako iloczyn stawki za czynność i liczby tych czynności (przykład 2),
• będącą jego pracownikiem – bez względu na wysokość należności określonej w umowie,

wówczas od należności wynikających z tego rodzaju umów zobowiązany jest pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 41 ust. 1-1a ustawy o pdof.

To oznacza, że ustalając podstawę opodatkowania przychód pomniejsza o koszty wynikające z art. 22 ust. 9 ustawy o pdof (tj. 20% lub 50%) obliczając je od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia społeczne, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Zdarza się, że rzeczywiste koszty wykonania zlecenia są wyższe od ustawowych kosztów procentowych. Wówczas przysługują one zleceniobiorcy w wysokości faktycznie poniesionej. Jednak płatnik nie może ich zastosować na etapie ustalania zaliczki na podatek. Dopiero podatnik może je uwzględnić w rocznym zeznaniu podatkowym.

Przy obliczaniu zaliczki od przychodu, pomniejszonego o koszty i składki na ubezpieczenia społeczne, płatnik – jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o pdof – zobowiązany jest zastosować najniższą stawkę podatku określoną w skali podatkowej, czyli 18%. Stawkę tę stosuje bez względu na wysokość dochodów z umowy zlecenia uzyskanych u niego od początku roku przez danego zleceniobiorcę. Stawkę podatkową w wysokości 32%, w oparciu o art. 41a ustawy o pdof, zleceniodawca może zastosować jedynie wówczas, gdy zleceniobiorca złoży mu wniosek o pobór zaliczki w tej wysokości. Obliczoną w ten sposób zaliczkę na podatek płatnik pomniejsza o składkę zdrowotną w wysokości nieprzekraczającej 7,75% podstawy jej wymiaru. Pobraną zaliczkę przekazuje w terminie do dnia 20. miesiąca następującego po miesiącu, w którym ją pobrał na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

autor: Agata Cieśla
Gazeta Podatkowa nr 17 (1474) z dnia 2018-02-26

GOFIN poleca praktyczny serwis internetowy www.VademecumKadrowego.pl